Një bisedë imagjinare me Sali Berishën, e pyeta: Përse nuk ikën?
publikuar nga RedaksiaLexo, ne #Lexo. ora 20:23
E gjeta ulur mes hijeve të vetes së vet, si një monument i rrënuar që nuk pranon të shembet. I ulur, por jo i përulur. I lodhur, por ende i kapur me thonj pas një froni që nuk ekziston më, përveçse në kokën e tij. Aty, në atë qoshe të errët ku historia nuk mëshiron, u ula përballë tij.
“Përse nuk ikën?” – e pyeta.
Më pa me ato sy që dikur trazonin turma, por tani duket se mezi mbajnë peshën e një krenarie të zbrazur. Heshti, pastaj çeli një buzëqeshje që më ngjau si krismë mbi një varr të hapur – varrin e demokracisë që pretendoi ta ndërtonte, e më pas e përdhosi me duart e tij.
“Unë jam historia,” – tha.
Jo, i thashë. Ti nuk je historia. Ti je pengu i saj.
Ti nuk je kapitulli i lavdisë – ti je kapitulli i pafund i një turpi që nuk pranon të mbyllet.
Zgjedhjet të rrëzuan me një shuplakë të madhe popullore. Turma nuk të brohoriti më.
Flamujt nuk valëviten për ty, por për largimin tënd. Dhe prapë, ti qëndron. Si një statujë që përpiqet të ngrihet mbi një podium të rrënuar, duke mos kuptuar që vendi të ka lënë pas.
Ti nuk po rri më për të luftuar. Ti po rri për të penguar.
Sepse të ikësh kërkon kurajë. Të ikësh kërkon dinjitet. Por më duket se ke harxhuar të gjitha për të ndërtuar një mit që tani vetëm ti e beson. Një mit që pi gjak nga e ardhmja e
një partie të shkatërruar dhe një vendi të lodhur.
Përse nuk ikën, Sali Berisha?
Sepse nuk do të jesh vetëm. Sepse frikësohesh nga heshtja që nuk të njeh. Nga pasqyrat që nuk të pasqyrojnë më si lider, por si relike politike. Nga fëmijët që nuk të dinë, dhe nga të moshuarit që nuk të duan më.
Ti që ndërtove karrierën mbi fjali të mëdha, tani je bërë një fjalë e tepërt në çdo bisedë për të ardhmen. Ti që dikur flisje për Shqipërinë që do të bëhej, tani je pengesa që ajo të bëhet.
Nuk ka më lavdi në qëndrimin tënd. Vetëm trishtim. Vetëm inat. Vetëm rrënim.
Partia jote është kthyer në një ndërtesë pa dritare, ku askush nuk hyn më për të kërkuar dritë. Po ti rri brenda, si rojtari i fundit i një muri që po shembet mbi ty.
Berisha, ik. Jo për ne. Por për veten tënde, nëse të ka mbetur një grimcë dinjiteti.
Ik si një njeri që pranon se ka humbur betejën, por jo njerëzinë.
Ik për të mos u bërë përgjithmonë sinonimi i “udhëheqësit që nuk dinte të largohej”.
Ik sepse historia të pret, por vetëm nëse largohesh me kokën ulur, jo me grushtat ngritur.
Sepse në fund, nuk janë fjalimet që e bëjnë një burrë shteti. Është ikja.
Ikja në kohë.
Ikja me ndershmëri.
Ikja për të lënë diçka pas, jo për të mbetur si hija që djeg gjithçka rreth vetes.
Në emër të çdo shprese që keni zhgënjyer, në emër të çdo të riu që nuk ju njeh veçse si barrë: Ikni!
Ikni, zoti Berisha.
Koha nuk është më e juaja. Dhe historia, në heshtje, po mbyll portën pas jush./Lexo.al
*Rubrika ‘Ironi dhe politikë`